Affettim...

Hani bazen, durduk yere düşünürsün geçmiş zamanı. Yaşanmışlıklarına bakarsın ve bu kez daha derinden düşünürsün.
Çok kızmışsındır zamanında, çok kırılmış, çok üzülmüşsündür. Günlerce gözlerine uyku girmemiştir, girememiştir ağlamaktan. İnanmamışsındır olan bitene, kandırmışsındır öylece kendini...
Üstünden zaman geçmiştir biraz, sanki bunları yaşayan sen değilmişsin gibi unutmaya başlamışsındır. Unutmamışsındır aslında ama, artık düşünmezsin de, sorgulamazsın da...
Biraz daha zaman geçince hiç bir şey hissetmemeye başlamışsındır. Ne sevgi ne nefret... Dümdüz olmuştur herşey, dümdüz ve duygusuz...
Ve bugün geldiğinde bakarsın ki, affetmişsin... Öylece affetmişsin...
Affetmişsindir ama haberi bile olmaz
YanıtlaSilEvet, ama artık anlam verilemez bi huzur vardır içinde ;)
YanıtlaSilYa "unutabilme" yetimiz olmasaydı ne olurdu insanoğlunun sonu çok merak ediyorum. İyi ki unutabiliyoruz, iyi ki affedebiliyoruz..
YanıtlaSilİyi ki elly'cim, iyi ki...
YanıtlaSil