Mucizeye inanır mısınız??

Dün bu saatlerde hastanede sonuçlarımızı bekliyorduk...
Evet kötü bir şey oldu. Trafik kazası yaptım...
Kayseir'den Avanos'a dönerken, telefonumun çalmasıyla dikkatim dağıldı. Yanımda babam oturuyordu. Telefonum ondaydı. Ona doğru dönerken direksiyonu da farkında olmadan sağa çevirmişim. Babam durumu farkedip doğru yola çıkarmak için direksiyona müdahale etti ama ben panikleyip direksiyona yapıştım ve sanırım biraz da gaza yüklendim. Yolda sol sağ yaptıktan sonra artık yapacak bir şey olmadığını anladık ve bıraktık...
Sağ taraftaki 10 metre kadar yükseklikteki şarampole yaklaşık 100 km hızla uçtuk. Havadayken düşündüğüm tek şey nolur takla atmayalım, bu şekilde inelimdi...
Nitekim çok şükür takla atmadan dört tekerin üzerine düştük. Benim hava yastığım açıldı ve emniyet kemerim takılıydı o yüzden çok bir hasarım olmadı. Sağ kolumda yumuşak doku zedelenmesi ve sol omzumda emniyet kemerinin sıkıştırdığı bir sıyrık var.
Ama babam biraz daha hasarlı. Onun hem hava yastığı yoktu hem de emniyet kemeri takılı değilmiş. Düşmenin etkisiyle zıplayıp çenesini ön tarafa vurmuş. Derin bir kaç yarık oluşmuş çenede. Onun dışında daha çok sarsıldığı için kolunda ve bl kısmında ağrıları var.
Çok çok çok şükür ki kırığımız ya da daha büyük hasalarımız olmadı. O şekilde düşüp bu kadar az hasarla atlatmamız mucizeden başka bir şey olamaz!!!
Sonradan Necati amcamın anlattığına göre uçuşun başladığı noktadan arabanın bulunduğu noktaya kadar olan uzaklık 25 metre civarındaymış. Zaten uçuş anımızı çok net hatırlıyorum, ama keşke hatırlamasaydım. Gözümün önünden gitmiyor...
Arabanın durumu çok da iyi değil. Üst kısımda bir şey yok gibi gözükse de alt taraf sanırım gitti. Offff babam ne kadar da sakınıyordu arabasını, 1 yıl bile olmamıştı zaten alalı... Böyle bir şeye sebep olduğum için çok üzüldüm. Ama sonra daha beter şeyler de olabileceğini düşündüğümde, bu kazayı en iyi şekilde atlattığımızı anladım...
Takla atabilirdik, ikimize ya da ikimizden biri hayatını kaybedebilirdi... Offff düşünmesi bile o kadar acı veriyor ki... Hayır düşünmemeliyim böyle şeyler!!! Şükür ikimizde hayattayız, evimizdeyiz...
Babamın acıları bir an önce dinsin istiyorum, onu böyle görmeye dayanamıyorum... O da bunun farkında ki bugün gitmem konusunda oldukça ısrarlı. Yani bu akşam dönüyorum İzmir'e...
Bundan sonra eminim her şey daha farklı olacak benim için... Hayata bakışım çok farklı bir boyuta girdi.
Bu bir mucize ve bunun olmasını sağlayan biri var... Bunu artık kesinlikle biliyorum ve buna tüm kalbimle inanıyorum...
2 yorum var:
Sen de bir şeyler söyle ama, yalnız bırakma beni :)