Üzerine çok düşündüğüm, çok kafa yorduğum, çok üzüldüğüm hatta ağladığım, ama artık zorlamaktan vazgeçtiğim şey...

İletişimin kolaylaştığı ama bağlanabilmenin güçleştiği bu teknoloji çılgınlığı içinde bile beni mutlu edecek şey kısacık bir sms, msn'den gelecek bir gülen surat ya da sadece nasıl olduğunu merak ettim diyen bir ses... Ama bunlar bile çok geliyor artık insanlara nedense.

Zamansızlık mı?? Hayır!! Umursamazlık mı?? Evet!! Bu durum çok içimi acıttı uzun süre, çok mutsuz etti beni. Ama nasır mı bağlıyor kalbim, yoksa artık "değer verme" kavramına başka bir açıdan mı bakıyorum bilmiyorum. Yoksa ben de mi umursamamaya başladım..... Ama öyle olsa yıllar önce hediye ettiğim küçücük bir bambuyu bu güne kadar "yaşatan" tabloyu gördüğümde gözlerim dolmazdı...

Tamam sonuçta çiçek bu ölebilirdi de, bu onun bana değer vermediğini elbette ki göstermezdi ama değer verdiğini gösteriyor işte, umutlandırıyor beni dosluklara inanmaya devam etmem konusunda...

İnanmaya devam edip kendimi kandırayım mı, yoksa giden gitsin sen şarkılar söyle içinden mi diyeyim?!?!?!?