Üzerine çok düşündüğüm, çok kafa yorduğum, çok üzüldüğüm hatta ağladığım, ama artık zorlamaktan vazgeçtiğim şey...

İletişimin kolaylaştığı ama bağlanabilmenin güçleştiği bu teknoloji çılgınlığı içinde bile beni mutlu edecek şey kısacık bir sms, msn'den gelecek bir gülen surat ya da sadece nasıl olduğunu merak ettim diyen bir ses... Ama bunlar bile çok geliyor artık insanlara nedense.

Zamansızlık mı?? Hayır!! Umursamazlık mı?? Evet!! Bu durum çok içimi acıttı uzun süre, çok mutsuz etti beni. Ama nasır mı bağlıyor kalbim, yoksa artık "değer verme" kavramına başka bir açıdan mı bakıyorum bilmiyorum. Yoksa ben de mi umursamamaya başladım..... Ama öyle olsa yıllar önce hediye ettiğim küçücük bir bambuyu bu güne kadar "yaşatan" tabloyu gördüğümde gözlerim dolmazdı...

Tamam sonuçta çiçek bu ölebilirdi de, bu onun bana değer vermediğini elbette ki göstermezdi ama değer verdiğini gösteriyor işte, umutlandırıyor beni dosluklara inanmaya devam etmem konusunda...

İnanmaya devam edip kendimi kandırayım mı, yoksa giden gitsin sen şarkılar söyle içinden mi diyeyim?!?!?!?

waffle pasta :)

kayan bira kupası, burdan ;)

Dün yeni projeye geçmemle ofisteki yerim de değişti. 3 aydır alıştığım yerimden ve fırtcığımdan ayrılmak zor oldu ama sonuçta aynı ofisteyiz diğğğ mi ama, çok büyütmemek lazım :) Her projede grupların değişmesinin bir cilvesi olsa gerek bu da. Sonuçta aynı projede olanların fiziksel olarak yakın olması cidden gerekli bi şey.

Hadi bakalım, ne kadar kalcam burada görcez..

Sıkıcı geçen uzun günlerden sonra sonunda yeni bir projeye dahil oluyorum. Kod yazmayı özledim be. İnanmazsınız ama .Net'i bile özledim yani :) Hadi bakalım çok da yormasın da proje, böyle takılıp gidelim :)

2 dk önce aybonun hediye de geldi, ohhh mis. Çok beğenecek bu hediyeyi adım gibi eminim. Cuma günü hediyenin ne olduğunu ve tepkileri yazarım ;) Pastasının siparişini de verdim. Onu beğeneceğine de çooook eminim. Ayyhh çok mu düşünceliyim, çok mu güzel sürprizler yapan bi insanım ne!!

Haftasonları bilgisayarı açmak için vakit bulamıyorum pek, bulmak için de çok çaba sarfettiğim söylenemez daha doğrusu. Haftanın 5 günü, her gün en az 9 saat bu şeyin başında olmak yeterince bıktırıyor beni zaten. O yüzden haftasonları bloguma pek bi şey yazmıyorum. Bu haftasonu neler yapmışım bi bakalım:

Cumartesi:
Elvis beyin tüyleriyle başa çıkmak oldukça zorlaşmıştı. Malum Ankara kedisi kendileri, tüyleri gür ve uzunca. Beyaz olması da cabası. Annesi(şüko) kırptırmaya karar vermiş yavruyu, pek de iyi etmiş yani :) Neyse erkenden kalktık(9'da!!!), veterinerine bıraktık geldik. Hemmen temizliğe giriştik. 3 haftadır temizlik yapmıyoduk da :) Çok ayıp bize çok, bi de genç kız(!) olcaz, cık cık cık... Temizlik bittiğinde o yorgun ama memnun ifade vardı suratlarımızda.

Ben derse gidecektim yeni öğrencilerime. Java öğreniyoruz derslerine :) Giderken çok stratejik bir yerde mesaj geldi. Erteleyebilir miyiz içerikli, olur dedim ve kendimi Konak'a attım. 24'ünü bitirecek Aybo'cuğuma hediye bakma arayışlarına girdim, sanırım kararımı verdim. Ama söylemem şimdi, okuyodur falan, olmaz...

Ardından 5 gibi ömürden'cim ve Aybo'nun bi kaç arkadaşıyla buluşmaya gittik. Kordon'daki yemek, muhabbet sonrasında tiyatro etkinliğimiz için ayrıldık. Tabii gece tekrar buluşmak dilekleriyle :)

Gelelim oyunumuza: Kumsal. Tatillerini geçirmek üzere vasat bir otele giden 2 çiftin aralarındaki garip(!) ilişkiyi konu alan bir oyundu. Bazı zamanlarda çok yavaş ilerledi ve sıktı ama yine de çok kötü değildi.

Oyun biter, biz Opus'a kaçar elbette. Biraz oturduktan sonra üst katındaki konsere geçtik. Yabancı ağırlıklı rock konser gayet iyiydi. Hele solist manyaktı yani :) Neydi grubun adı, dur bakiim. Hah Kanca. Tavsiye edilir ;) Saat 4'te kendimizi Çorbacı İsmet Ustada bulduk doğal olarak :) Mis gibi çorbalar içildi ve evlere yollanıldı.

Pazar:
Öğlen ancak uyandım tabi ki pazar günü :) Kahvaltı için ömür ahalisini bekledik. Kumrucu İzzet'te(göztepeeeee) bi garip kahvaltı ettik. Adama ne sorduysak yok dedi. En sonunda bi de bize çıkıştı. Ben size kafama göre hazırlayacağım bi şeyler, onları yersiniz diye. E biz de zaten aç ve mahmur olduğumuz için kuzu kuzu kabul ettik. Amca zaten itiraz edecek yürek bırakmadı ki bizde :) Kahvaltıdan kalktığımızda saat 4tü :D Sonra Şortan'da bi tatlı keyfi yaptık, ömür'ün yoğun isteği üzerine. Sonra da biz artık vedalaşıp ayrıldık gruptan. Evde şüko yemek yamış bizi bekliyordu. 2 saat arayla kahvaltı ve yemek olmadı tabi. Olmasın de mi zaten yuhh!! Sonra yeni oyunumuz için yollara düştük.

Aldatma: 3 kişi arasında geçen bir oyundu. Kadın, adam ve adam'ın en yakın arkadaşı oluyo bu 3 kişi. Kadın ve adam evli tahmin edildiği üzere. Ama Kadın ve adamın arkadaşı arasında bir ilişki başlıyor ve olaylar gelişiyor. Oyun 2 perdeydi ama uzun değildi, ayrıca gayet de akıcıydı. Bu da tavsiye edilir. Sanırım 5 mayısta gelecekmiş İzmir'e tekrar, bilginize.

E sonra da evime gittim ve devrilip uyudum. Napacağıdım başka :)

Blog takipçiliğine başladığımda gördüm bu mimleme olayını. Hmm ilginçmiş demiştim. İlk mimim Elly'den geldi, hadi hayırlısı bakalım.

Konumuz şuymuş efenim: "Anlatın bana bakıyım neler yaptınız siz çocukken , haylaz mıydınız? Durgun muydunuz? Sümüklü müydünüz? Oyunbozan mıydınız? Gıcık mıydınız? Hileci miydiniz?"

Babamın öğretmen olması nedeniyle biraz gezenti geçti benim çocukluğum. Babamın tayini çıktıkça ordan oraya taşındık. Ama hiç bir zaman büyük bir şehirde ya da köyde olmadık. Kaldığımız yerler küçük denebilecek ilçelerdi. Dolayısıyla apartman çocuğu olarak büyümedim ve bu yüzden kendimi çok şanslı hissediyorum :)

Neyse karakterime gelince gayet sakin bir çocuk olduğumu hatrılıyorum. Arkadaşlarıyla uyumlu, oyunbozan olmayan, öyle kendi halimde bi yavruydum... Haa ama kardeşimle kavga ettiğimizde küçük bir kedi yavrusuna dönüşüp, tırnaklarımı çıkarmam hiç uzun sürmezdi :) Az mı tırmaladım kardeşimi, o da beni az mı ısırdı. Sormayın gitsin. Ha şimdi 1 hafta görmesek özlüyoz birbirimizi o ayrı :)

Sümüklü değildim ama bi ara bitlenmiştim okulda, hehe :) Çevre köylerden gelen çocuklar oluyodu okula. 2. sınıftaydım o zaman. Bit bulaşmış kafama. Bi gün bi gittim eve kafayı kaşıyıp duruyom. Annem anladı tabi hemen durumu, dedi bitlendin mi sen :) Hemen koydum kafayı kucağına, başladı annem sirkeleri bulup çıtır çıtır öldürmeye. Sonra hemen eczaneye gitti, bit şampuanı aldı, bi güzel yıkadı beni kardeşimi kendini. Böylece 2-3 gün içinde tüm bitlerimizden kurtulduk :)

Bi de mahalledeki erkeklerle mahalle maçı yapardım :) Hep kalaeci olurdum. Tabi büyüdükçe formdan düştüm, ayrıca annemin "kız gibi davran" laflarına kulak astığım için de futboldan koptum :)

Bu mim benden
omurden'e ve
digi'ye gitsin.

3 ay önce agaçlar.net'ten aloe vera araştırması yapmıştım. İlgili başlıkta nerden alayım, ne edeyim derken bir bayan bana gönderebileceğini söylemişti. Memnuniyetle kabul ettim tabi teklifi :) Kargoyla gelmesi sebebiyle uçlarında kırılmalar, yıpranmalar olmuştu yavrucağın. Saksı aldım, güzelce diktim, pencerenin önüne koydum ofiste. İlk 1.5 ay bi hareket yoktu ama şu son 1.5 ayda atağa geçti kuzu :) ortadaki yaprağı büyüdü ve hatta 2 tane de yeni yaprak çıkardı. Bu da yetmemiş ki kendisine şimdi bir de yeni kök yavrulamış. Zaten çok arsız bir bitkiymiş, deli gibi çoğalıyormuş. Artık ben de çoğaltır isteyenlere veririm, hehe :)